The Pulitzers bestaan uit Frank Montis op hammondorgel, Bas van der Wal op el. gitaar, Phil Martin op percussie en Salle de Jonge op drums. Ik heb er de titel souljazz opgeplakt, tja what’s in a name ? Denk aan The Meters, Jimmy McGriff, Booker T & the MG’s , daarmee is de muziek van The Pulitzers nauw verwant. Wellicht niet eenieders cup of tea, maar ik hou er wel van, The Meters en McGriff zijn ruim vertegenwoordigd in mijn platenkast en The best of Booker T & the MG’s natuurlijk ook. Ik herinner me nog een concert met Jimmy McGriff, Brother Jack McDuff en Richard “Groove” Holmes , drie geweldenaren op de Hammond B3, mijn echtgenote verliet spoorslags de zaal maar mijn vriend Ton en ik genoten met volle teugen van dit muzikale geweld.

Daarom kan ik ook genieten van the Pulitzers, de band is ontstaan op initiatief van drummer Salle de Jonge, uiteraard een groot fan van het funky geluid van hammondorgel groepen, hij speelt eveneens in Fingerprints, Robotkiller en de band van Sabrina Starke. Alle composities zijn geschreven door de band behalve “Sitting Duck” van Salle de Jonge en ”Don’t get around much anymore” van Duke Ellington. Het album gaat van start met het titelnummer “Honk Honk”, een aanstekelijk nummer dat de pan uit swingt, het zou zo weggelopen kunnen zijn uit een lp van The Meters, daarmee bedoel ik niet dat de Pulitzers copycats zijn, nee het is juist bedoeld als een compliment. Alles klopt, een scheurend orgel, forse klappen op de drums en snedig gitaarspel, heerlijk. De wah wah gitaar komt aan bod in “unibrau”, lang niet meer gehoord, Earl Hooker en Jimi Hendrix wisten er wel weg mee, maar dus ook Bas van der Wal.

Op “Sitting Duck” gebruikt Bas een andere vorm van vervorming, ik ben geen gitaartechneut, maar het strakke geluid als een gespannen elastiek werkt wonderwel. In “Sun Trippin’’raken we zoals de titel al aangeeft in een andere sfeer, relaxte klanken die zorgen voor de nodige rustige geluiden na alle opwinding van de voorgaande nummers. “Bopcat” heeft weer dat onnavolgbare swingende geluid van de Meters, hoewel de Pulitzers hier bewijzen dat zij tot hetzelfde in staat te zijn, met een geweldige solo van Bas. Die in een uitermate bluesy versie van “Don’t get around much anymore” laat horen dat de blues bij hem in goede handen is, puntig, vet en o.k. Met “Smack ‘em” gaan we weer richting funky blues waarin Montis het voortouw neemt met forse uithalen op de B3 achtervolgt door de rake klappen van Salle op het slagwerk. Het bluesy “Booth Rider” sluit dit uitermate geslaagde album af, funky gitaarspel en groovy orgel geluiden zorgewn voor een superieur sfeertje dat uitnodigt tot een dansje. Kortom, gewoon lekkere muziek, ik hoop ze binnenkort een keer live te kunnen beluisteren !

Jan van Leersum.